Oost West thuis best
11 jul. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
Op mijn vorige blog kreeg ik zulke lieve reacties en daar wil ik iedereen eerst even voor bedanken. Ik snap dat het moeilijk is om op een afstand mij te steunen, maar ik voelde het wel hoor en daar ben ik jullie dankbaar voor.
Zondag was a bad day. Gauw vergeten en focussen op de leuke dingen. Zondag heb ik ook besloten om het deze week nog even aan te zien, af te wachten en heel erg mijn best te doen om me meer te
focussen op mijn Spaanse leventje. Vrijdag zou ik dan de knoop doorhakken; ofop 7 augustusnaar huis, zoals gepland, of het nog twee weekjes volhouden totdat
Pim is geweest.
Op maandagheb ik gelijk met Michelle afgesproken om wat te gaan eten en drinken in het plaatsje Boadilla del Monte. Hoe laat spreken deze twee Hollandse
meiden af? Juist, op het heetst van de dag natuurlijk. Rond kwart over vijf drinken we wat en daarna lopen we wat straatjes in en uit. Er is geen hond te bekennen. Vind je het gek als het een
temperatuur van 43 graden is? We besluiten om de tram te pakken richting een parkje. Het is niet echt een park te noemen, maar we kunnen tenminste onder een boom in het gras liggen. Inmiddels
hebben we al iets van drie keer zwart gereden als we aankomen bij een restaurantje. Het is best chique en de ober blijkt niet te snappen wat we nou willen bestellen. Michelle een salade en
aardappels en ik iets van biefstuk? Uiteindelijk snappen we de logica zelf ook pas wanneer het eten één voor één op tafel komt: het is een tapasrestaurant. Oké, uhm we delen wel alles.
Op dinsdagneem ik me voor om tot en met woensdag geen contact met thuis op te nemen. Overdag met de kids lukt het aardig, maar als ik na de thuiskomst van
Cristina even op bed ga liggen, voel ik me helemaal niet goed worden. Ik pas niet echt bij het gezin, we hebben geen echte klik, het huis ligt ontzettend afgelegen, de kinderen zijn heel brutaal en
luisteren amper naar me en daarom denk ik veel aan thuis. Hoe gek het ook klinkt, maar ik verlang naar een regenbui of een koude dag. Naar een fatsoenlijke maaltijd, naar een Nederlandse supermarkt
of een fietspad. Ik kan hier niet blijven wachten en elke dag weer proberen het beste er van te nemen. Het is ontzettend jammer dat mijn avontuur zo snel moet eindigen, maar gelijk als ik een
vliegticket heb geboekt, valt er een last van mijn schouders. Voor het eerst geniet ik eigenlijk als ik even later ga zwemmen met de jongens. Ik lach, ben blij en geniet.
NU NOG DRIE DAGEN GENIETEN
Helaas zijn de kinderenop woensdagen donderdag ontzettend vervelend. Ik kan niet anders zeggen :p Ze willen me het volgens mij extra moeilijk maken deze
laatste dagen. Maar goed, ik laat me niet gek maken en spreekop woensdagaf met Carla om wat te drinken in de plaats waar zij woont, Brunete. Deze plaats is
ongeveer 10 minuutjes rijden met de auto. Ik zou eigenlijk meerijden met opa die er toch elke dag heen gaat, maar er is iets met de auto. M'n gastmoeder heeft geen zin om me te brengen, dus ben ik
drie kwartier bezig met de bus. Ondanks dat is het erg gezellig met Carla en kan ik nog wat mooie plaatjes schieten. Op de terugweg gaat het alleen niet helemaal lekker. Weer problemen met bus 626
(die ik nooit meer zou hoeven nemen, aldus m'n gastmoeder die me beloofd had voortaan altijd met de auto naar bus 627 zou brengen). Afijn, ik wacht anderhalf uur op m'n bus en kom uitgehongerd om
half elf thuis. Gelukkig hebben ze nog niet gegeten. Papa is naar de Mac eten halen. Oh sorry, we hebben niks voor jou meegenomen. Ik rooster twee broodjes en ga maar naar bed.
Donderdag, m'n laatste oppasdag! In de avond is er een meeting voor alle zomer au pairs in Madrid, dus daar kan ik mooi afscheid nemen van de meiden. Om niet twee uur heen en weer te hoeven reizen
met de busdonderdagavondenvrijdagochtend, boek ik een hostel in het centrum van Madrid. Het afscheid is een beetje
dubbel. Ik ben heel blij dat ik bij hen mocht slapen en dat ze van alles met me wilden doen. Aan de andere kant heb ik niet echt een band met ze opgebouwd en heb ik het niet heel erg naar m'n zin
gehad. Misschien was alles toch heel anders geweest als ze in een dorpje hadden gewoond waar vandaan ik makkelijker heen en weer zou kunnen reizen. Cristina en ik laten toch allebei wel een
traantje. Beetje een raar afscheid, ook omdat ze me weer met bus 626 laat gaan (met hutkoffer en al).
Zodra ik de deur dicht doe, voelt het alsof er nu echt een avontuur gaat beginnen. In plaats van bus 626 stap ik in bij een jonge man die dezelfde richting op gaat. Er gaat ook een vrouw met haar
zoon mee, dus ik vertrouw het wel. Liften is eigenlijk superleuk merk ik. Je ontmoet nieuwe mensen en het is natuurlijk best een beetje spannend als jij geen woord Spaans spreekt en je chauffeur
geen woord Engels.. Hij zet me keurig af bij m'n bushalte. Na een busrit van drie kwartier hoef ik alleen nog maar een metro te nemen naar m'n hostel. Appeltje eitje... Oh ja, ze hebben natuurlijk
geen lift. Dan maar beetje debiel m'n koffer van ruim twintig kilo de trappen op en neer sjouwen. Af en toe komt een sterke man me nog even helpen. Gracias!
M'n hostel heet Far Home Hostel. Gelukkig is het niet al te ver van het metrostation en ben ik er gauw. Waar is de receptie? Sir, do you know where the reception is? Op de eerste etage. Kom ik
daar, weer zo'n oké momentje, wat nu. Vier gesloten deuren in een wat donkere kleine ruimte. Waar ben ik in godsnaam? Oh daar een mini bordje van m'n hostel. Blijkt nog een hele ruimte achter te
zitten. Halleluja! Ik slaap op de kamer met een man uit Slowakije (?) Montenegro (?) en een man uit Chili. Gelukkig erg aardig en de een spreekt goed Engels.
Ik kan niet even uitrusten, aangezien de au pair meeting zo begint. Die is erg gezellig in een wat apart tentje La Sureña. Er zijn meiden uit Polen, Amerika, Nieuw Zeeland, Engeland, Schotland en
Ierland. Ontzettend leuk om ook andere verhalen te horen. Ze leven ontzettend met me mee als ik ze mijn verhaal vertel en vinden het jammer dat ik niet het gastgezin heb gevonden dat bij me past.
Met de Nederlandse au pairs eten we daarna hele lekkere churros in de populaire chocolateria San Gines. Als we uiteindelijk nog een stukje bij Plaza del Sol lopen, ontdek ik dat ik bijna bij m'n
hostel ben. Hoef ik gelukkig niet meer alleen door de donkere straten te lopen.
In m'n kamer slaapt nu ook een forse vrouw uit Peru. Jammer dan, ze snurkt ontzettend.
Vrijdag is het alweer mijn laatste dagje. Het ontbijt is gratis, dus dat is mooi meegenomen. In m'n eentje ga ik daarna op pad om nog even wat souvenirswinkeltjes in te duiken en van Madrid te
genieten. Het is zo'n mooie stad.
Rond twaalven kom ik aan bij het stadion van Real Madrid (inmiddels wil ik het liefst m'n koffer ergens in de bosjes dumpen door al die metrostations). Hier woont Michelle en zij vliegt vanmiddag
ook, maar dan om haar familie te verrassen op Mallorca. We lunchen in een leuk restaurantje waar je heel veel kleine pistoletjes kunt bestellen. Na vier broodjes is het tijd om nog even te shoppen.
Ik koop een lekkere huisbroek en daarna rusten we nog even uit op haar kamer. Op weg naar het vliegveld in de metro komen we er achter dat Michelle naar terminal 1 moet en ik naar terminal 4, een
afgelegen hal een eind verderop. Daar gaat ons plan om na de douane nog even gezellig wat te drinken.
Dan sta ik er dus weer alleen voor. Wat dat betreft ben ik echt een kippetje hoor. Ik voel me dan ook best stoer als ik veilig de douane door ben, me daar nog twee uur weet te vermaken en daarna op
tijd bij m'n gate aan kom. Met een half uur vertraging stijgen we om tien voor half negen eindelijk op. De twee stoelen naast me zijn leeg, dus ik kan lekker rustig bij het raam zitten.
Ik kijk nu naar rechts en zie tussen de wolken door Frankrijk liggen. Wat was dit een spannend, leerzaam en heftig avontuur. Weliswaar ga ik veel eerder naar huis dan gepland, toch ben ik trots op
mezelf dat ik de stap heb durven nemen om als au pair naar Madrid te gaan en dat ik ook heb durven beslissen om naar huis te gaan. Ik heb heel veel geleerd en heb ontzettend lieve mensen leren
kennen. Jana, Carla, Anne, Iris en Michelle heel veel plezier nog in Madrid en bedankt voor jullie steun. See you in Holland guys!
Oost West thuis best <3
Eerste weekend en een rollercoaster
05 jul. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
DONDERDAG 2 JULI
Nadat de kaarten voor Carlos af zijn, spelen we kwartet. Het eindigt alleen met een jammerende Marcos die niet tegen zijn verlies kan. Als we tv aan het kijken zijn, komt Carlos opeens thuis. We
geven hem de kaarten en na een kop koffie vertrekt hij weer. Tijd om te zwemmen, again.
Als lunch warm ik de meat balls in tomato sauce op en maak ik kruimel (kruimel kruimel kruimel) gebakken aardappels. Lucas zou om kwart over een terugkomen van de buurjongen, maar is er om kwart
voor twee nog niet. Hij reageert ook niet als ik hem roep. Geërgerd ga ik vast eten met Marcos, die honger heeft, moe is, geen Engels spreekt en ontzettend humeurig is. Gelukkig komt Lucas thuis
als ik hem voor de zoveelste keer roep. Tijd voor siësta. Rust. Dat is de bedoeling tenminste. Lucas komt twee keer in een kwartier m'n kamer in om te vragen of hij met de buurjongen mag spelen.
Uiteindelijk ga ik maar m'n bed uit, slapen lukt nu toch niet meer. Als Lucas weg is en Marcos slaapt, heb ik wel even de tijd om beneden te chillen.
Het lijkt me leuk om iets te bakken voor Michelle, die vandaag jarig is en langskomt. Ik besluit om een cake in a mug te maken, maar i.p.v cacao gebruik ik chocolademelkpoeder van Nestlé. Verder
heb ik geen bakpoeder en weet ik niet of ik wel bloem gebruik of dat het iets anders is. 1,5 minuut in de magnetron en het is een taaie massa. Hup de prullenbak in. Jammer maar helaas. Volgende
keer beter. Dan maar een kopje thee drinken.
Cristina komt thuis en vertelt me dat de opgezochte vliegtickets voor Pim goed zijn. Gelijk boek ik dus en dan is het echt geregeld! Pim komtvan vrijdag 17 juli t/m dinsdag 21 julibij me langs. Het
lijkt me super om te laten zien hoe ik hier leef en natuurlijk ook om hem een hele dikke knuffel te geven.
Rond half vijf halen we Michelle op bij het busstation in Villanueva de la Cañada en rijden we weer naar huis. We zwemmen en zonnen, maar vooral kunnen we allebei ons ei kwijt, in het Nederlands.
Het blijkt dat ze precies hetzelfde voelt en denkt over het au pair zijn. Dat ze eigenlijk ook in het vlietuig dacht waar ben ik aan begonnen en kan ik nu niet nog uitstappen. Nu gaat het wel wat
beter, maar het eten is voor ons allebei nog wel een probleempje. Zij heeft dan ook nog eens de pech dat haar kinderen allergisch zijn voor lactose en de ouders op dieet zijn.
Omdat oma om zeven uur komt oppassen en Cristina en Carlos naar een concert gaan, besluiten we om met de bus naar Villanueva de la cañada te gaan en daar wat te gaan eten. De bussen in mijn wijk
zijn echt drama. Pas om kwart over negen komt er een bus in de goede richting en de bus terug moeten we rond half elf alweer hebben. Daarom besluiten we om naar de Burger King te gaan. We kunnen
allebei wel een vette hap gebruiken en het is lekker snel en vertrouwd. We besluiten om het op te eten op een bankje vlakbij het busstation.
Wanneer we klaar zijn met eten, kijken we welke bus we allebei moeten nemen. Michelle bus 627 richting Moncloa om kwart over tien en ik bus 626 richting la Raya del Palancar om half elf. Het
probleem met deze 626 is alleen dat hij alleen naar la Raya gaat (waar ik heen moet) als er bij de tijd een sterretje staat. Dat is dus alleen nog maar om half elf. Als deze niet komt, ben ik dus
de Sjaak. Michelles bus is er op tijd, dus moet ik een kwartiertje alleen wachten. Om half elf is er nog geen 626, maar wel een 627. Gauw vraag ik aan twee jongens waar ik dan heen moet, maar ze
kunnen geen antwoord geven, omdat ze in deze bus moeten stappen. Dan nog maar wachten. Eindelijk, om tien over half komt 626 aanrijden. Ik vraag nog even of hij naar la Raya gaat. Nee zegt hij.
Oh, waar moet ik dan heen? Hij maakt enkele gebaren en dan rijdt hij weg. Dan vind ik het niet meer leuk, omdat dat waarschijnlijk de laatste bus was die ik kon nemen. Ik heb nog geen
internetkaart, ik spreek geen Spaans, mijn gastouders zijn er niet en het begint donker te worden. Dan zie ik een jonge vrouw met een dochtertje van ongeveer zes jaar uit de Burger King lopen.
Hakkelig vraag ik of zij misschien meer weet. Gelukkig spreekt ze redelijk goed Engels en uiteindelijk zegt ze dat ik bij haar in de auto kan stappen en dat ze me wel thuis brengt. Ik weet niet
wat ik moet zeggen, stap in en zit er een beetje krampachtig. Ik ben deze vrouw heel dankbaar. Ze zegt dat ze me haar nummer wel wil geven, voor als er weer zo iets gebeurt of als er iets is met
mijn gastgezin. Ik vind het heel lief, maar wil het liefst zo snel mogelijk naar binnen, dus uiteindelijk zeg ik nog hoe ik heet en dan rijdt ze weg. Thuis snapt oma er natuurlijk niks van, want
ze spreekt geen Engels. Ik probeer het uit te leggen aan Lucas, maar nu wil ik heel graag in het Nederlands mijn verhaal kwijt kunnen. Gelukkig is Pim nog wakker en zodra ik een woord zeg, rollen
de tranen over m´n wangen. De spanning van de hele week komnt er uit. Gelukkig weet hij me op te vrolijken, waardoor ik nog met enige moeite de kids naar bed krijg en zelf ook uiteindelijk in
slaap val. ´s Nachts word ik nog zo´n vijf keer wakker, omdat Carlos en Cristina om half twee nog steeds niet thuis zijn. Lekker dan. Volgens mij zijn ze eindelijk rond half drie thuis. Nu eerst
maar gauw slapen.
VRIJDAG 3 JULI
Ik sta iets eerder op om te vertellen wat er is gebeurd gisteravond. Ik word weer emotioneel, maar ze steunt me heel erg en belooft me dat ik nooit meer met bus 626 moet gaan. Als ik ergens heen
wil, zorgt ze dat iemand me naar bus 627 brengt. Als ze eenmaal op haar werk is stuurt ze me nog een lief whatsappje: ´Are you better? Do not worry, the next time we meet in our meet point. Have
a good day and enjoy the paella.´
De kids en ik maken de hele ochtend poppetjes van vilt. Lucas een vos, Marcos een aapje en ik een panda. Om een uur moeten we opeens haasten, want we gaan bij opa en oma paella eten. We kunnen te
voet en de kinderen wijzen me de weg, al vraag ik me wel een paar keer af of ze de weg nou echt weten. Ze hebben duidelijk honger en het is natuurlijk ook erg warm. Finally, komen we aan en nemen
we eerst maar eens een duik. Wanneer we dan eindelijk om drie uur aan tafel gaan, komt Cristina ook net aanlopen. De paella is HEERLIJK. Ik had niet verwacht dat het zo lekker is. Deze paella is
trouwens met kip en niet met zeevruchten. Na twee keer opgeschept te hebben, zit ik echt nokkie vol. Tijd voor siësta; Lucas en opa naar bed, oma, Cristina en Marcos spelen memory en ik lees voor
het eerst dat ik hier ben twee hoofdstukken. Om zeven uur zijn we weer thuis en neem ik even wat tijd voor mezelf in mijn kamer en douche ik even.
Ik krijg best wel trek. Niet heel gek, want het is inmiddel al half tien. Ik hoor alleen geen geluiden die er op wijzen dat er gekookt wordt. Dan komt Cristina opeens naar me toe en zegt dat we nu
weg gaan om uit eten te gaan... Oke, gelukkig heb ik mijn jurk aan en ben ik al gedoucht, maar het was fijn geweest als ze me het iets eerder hadden verteld. Er gaat ook een vriend van Carlos mee.
We rijden naar een dorpje waarvan ik de naam niet weet een stukje verdr boven in de bergen. Het is een tapasrestaurant met vis; prima eten en het is er heel gezellig. Om kwart over een zijn we
thuis en gaan we gelijk naar bed.
ZATERDAG 4 JULI
Heerlijk kan ik blijven liggen als ik om kwart over negen wakker word. Na m´n ontbijt koop ik een kaart voor mijn telefoon en gaan we daarna boodschappen doen. Dan moeten we opeens haasten, want ik
heb om een uur afgesproken in Madrid met drie andere au pairs, waarvan twee uit Nederland. Uiteindelijk ben ik er om twee uur en kan ik zo aanschuiven aan het tafeltje waar ze al op me zitten te
wachten. We lunchen in Casa de Mingo, waar we een kip, tortilla (omelet) en salade bestellen. Het smaakt prima en het lijkt alsof we elkaar al heel lang kennen.
Na de lunch lopen we richting het Royal Palace en daarna door naar Plaza del Sol, waar heel veel winkels en mensen zijn. Hier nemen we de metro richting het park Retiro. Het is er adembenemend mooi
en het lijkt net alsof je niet in een grote stad bent. We maken wat foto´s en daarna zitten we tot zes uur in de schaduw op het gras uit te rusten. Daarna ontmoeten we nog een andere au pair uit
Duitsland die met ons naar de Gay Parade gaat. Het is een en al gekte op straat. Zoveel mensen! Geweldig om te zien! We drinken wat op een terrasje en dan is het alweer acht uur. Eigenlijk heb ik
afgesproken om met mijn gastgezin naar de Parade te gaan, maar zij zijn er pas om acht uur en ik ben doodop. Daarom ga ik met de bus naar huis. Opa haalt me op bij het busstation in Villanueva de
la Cañada en brengt me thuis. Ik douche, eet een appel en dan is mijn batterij helemaal op. Ik denk dat ik oververmoeid ben, want met hoofdpijn en een misselijk gevoel stap ik uiteindelijk om elf
uur mijn bedje in. Sueño profundo (slaap lekker)
ZATERDAG 5 JULI
Ondanks de mug die me om half acht wakker zoemt, heb ik goed geslapen. Ik begin met het maken van het deeg voor de appeltaart. Er is alleen roomboter, dus het deeg is super zacht en ik ben benieuwd
of het wel gaat lukken zo. Donderdag vroeg Cristina aan Michelle (Nederlandse au pair) of ze vandaag zou willen komen barbecuëen, helaas kan ze niet, dus vraag ik of een andere au pair kan komen.
Ik ben vrij verbaasd als ze zegt dat zondag niet de juiste dag is. Het is alleen voor familie en niet voor andere au pairs. Oké? Donderdag nodigde je er zelf nog een uit, maar oké, prima dan
misschien een andere keer.
Daarna begint ze te vertellen over de komst van Pim. We kunnen voor dertig euro in een hotel overnachten van zaterdag op zondag, dan is hij zondag gelijk dichtbij het vliegveld. Uhm.. Ik heb je een
foto laten zien van de vliegticket. Hij gaatop dinsdagterug naar huis? Mijn blog is geen plek om te zeuren en klagen en daarom ga ik niet uitgebreid vertellen wat er daarna gebeurt. Het komt er op
neer dat ze tegen me uit valt op een manier die ik niet gewend ben uit Nederland en dus ook niet kan hendelen. Na een paar woorden te hebben uitgewisseld loop ik in paniek en verdrietig naar mijn
kamer waar ik de situatie met wat mensen thuis bespreek. Na een ongeveer een uur vraagt Cristina of ik beneden wil komen voor een gesprek met hen en een vriendin die heel goed Engels spreekt. We
praten het een beetje uit, maar toch voel ik me niet heel veel beter. De appeltaart laat ik maar even zitten voor vandaag en verder zit ik er wat vermoeid en nogal emotioneel bij tijdens de
barbecue.
Op dit moment weet ik het allemaal niet zo goed en wil ik eigenlijk het liefst maar een ding. Op de een of andere manier durf ik het niet goed te zeggen, maar ik heb zoveel heimwee dat ik nu niet
weet of ik in staat ben om nog vijf weken bij dit gezin te wonen. Het is gewoon ontzettend lastig, aangezien ik er zelf voor heb gekozen om dit te gaan doen en ik er ontzettend naar uit heb
gekeken. Ik geef mezelf nog een week en ik hoop echt dat ik mijn draai ga vinden hier. Deze kans krijg ik natuurlijk maar een keer.
Opvallende dingen:
- Gek hè dat je kind strontvervelend is en om de vijf minuten huilt als het om half elf 's avonds nog niet gegeten heeft en elke dag laat naar bed gaat?
- Niemand doet z'n knipperlicht aan bij het verlaten van een rotonde.
- 'het is minder dan een minuut lopen' betekent in Spanje 'het is vijf minuten lopen'. Dichtbij betekent ver weg en ver weg betekent heel ver weg.
- Honden leven hier in de tuin, dus als je 's nachts in bed ligt, heb je nog wel eens kan op een honden concert.
- Liften is in deze omgeving heel normaal, omdat de bussen nog niet optimaal zijn.
- Een bushalte langs de snelweg??
De eerste dagen zijn het moeilijkst
02 jul. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
DINSDAG 30 JUNI
De kids en ik zwemmen wat en zitten verder binnen. Ik hang als eerst de vijftig foto's op die ik van thuis heb meegenomen, wat me best zwaar valt. Verder schrijf ik m'n verhaaltje en de kids zitten
het liefst op de 'spelletjes iPhone' en Nintendo, wie niet tegenwoordig. Lucas blijkt verder heel goed te kunnen tollen: http://youtu.be/hWNbNDkHgzQ
Rond twaalf uur komt opa even langs om eieren te brengen, de tuin te inspecteren en de hond uit te laten. Ook al spreekt hij geen Engels, vind ik het wel heel fijn om even iemand te zien. Van negen
tot vier alleen zijn met de kids is leuk, maar ik kijk wel uit naar de thuiskomst van Cristina om gezellig te kunnen kletsen.
Wanneer het een uur is, krijgen de kids honger en kook ik pasta voor ze. Koude tomatensaus en kaas erover en ze zijn helemaal blij. Hierna was ik af en schop de kinderen naar bed. Ik ben zelf ook
wel toe aan een momentje voor mezelf, maar zodra ik eenmaal lig en de foto's zie hangen, krijg ik het toch wel erg moeilijk. Ik besef hoe belangrijk de mensen thuis voor me zijn. Om me beter te
voelen, zet ik een berichtje in de Facebookgroep 'au pairs Madrid summer 2015'. Ik schrijf waar ik woon en dat er weinig mogelijkheden zijn om zelf op stap te gaan. De supermarkt is alleen met de
auto te bereiken en verder rijdt er een bus, maar niet rechtstreeks naar Madrid. In deze wijk is alleen een soort club waar kinderen kunnen voetballen en basketballen. Er even zelf op uitgaan is
dus geen optie. Zelf reageer ik daarna ook op berichtjes van anderen en zo kom ik al gauw met vier/vijf au pairs in contact.
In Nederland heb ik al contact gehad met een Nederlandse au pair die in het centrum van Madrid woont, naast het stadion van real Madrid. Ze is even oud als ik en we spreken af om zaterdag naar Casa
del Campo te gaan. Dit is een park met een meertje, vlakbij een attractiepark en dierentuin. In het weekend mag ik van mijn gastgezin doen wat ik wil en ze willen me dan ook graag brengen met de
auto. Nu heb ik iets om naar uit te kijken, dus dat lucht me heel erg op. Om half vier ga ik beneden bij Lucas zitten en samen relaxen we.
Om vier uur zit m'n werkdag er op. Cristina komt thuis en heeft voor mij de schema's met de bustijden geprint. Doordeweeks kan ik na vier uur naar Madrid met de bus. Dan brengt ze me met de auto
naar bus 627 in een dorpje verderop. We drinken thee en jawel, je kunt het wel raden, we gaan weer zwemmen. Mijn haren zijn inmiddels een bundel touwen, dus stap ik lekker onder de douche. Rond
half zeven gaan we met z'n vieren naar een grote sportwinkel om een cadeau te kopen voor Carlos die donderdag jarig is. De huidige hometrainer in de sportkamer is stuk, dus krijgt hij een nieuwe.
Ik stel voor om donderdag appeltaart te bakken, maar dat wordt zondag, aangezien er dan familie komt barbecueën. Op de terugweg spreken we met Carlos af om voor de kids eten te halen bij de Burger
King en dat op te eten bij bar/restaurant El Colmadito. Ik bestel maar iets bekends, namelijk een Caesar salad. In dit dorpje, Villanueva de la Cañada zit een Universiteit. Cristina vertelt dat de
studenten op straat leven; ze eten drie keer per dag bij een bar of restaurant en roken, drinken en gebruiken drug de hele dag door. Ik vind het alleen maar leuk om nieuwe mensen te zien en even
uit huis te zijn. Ook staat er een lekker voor Spaanse begrippen 'fris' windje. Na lekker gekletst en gegeten te hebben, gaan we weer naar huis. Hier Skype ik met Pim en daarna met mijn ouders. Ik
vertel Pim dat ze verrast waren toen ik zei dat hij niet van plan is een weekend te komen. Ze vinden het leuk als hij komt en dan mag hij hier in het huis slapen. Tsjah... Wat moet ik daar op
zeggen. Tegen zoiets zeg ik natuurlijk niet gelijk nee. Eerst een nachtje over slapen en rustig kijken of het überhaupt kan. Stiekem zou ik het wel heel leuk vinden natuurlijk. Ik wil graag laten
zien waar ik ben.
De kids kijken in de woonkamer Despicable me (Verschrikkelijke Ikke), dus ik kom na het Skypen er gezellig bij zitten. Om half twaalf gaat het licht uit.
WOENSDAG 1 JULI
Om half negen gaat mijn wekker. Als ik de keuken in loop, zit Carlos verrassend genoeg nog aan de ontbijttafel. Vandaag begint hij later, want hij moet maar een klant die dichtbij woont. Na het
ontbijt laat ik de kids eerst doen wat ze willen... Yes, of course, televisie en iPhone gaan aan. Gauw is het te warm en gaan we zwemmen. Lucas heeft heel erg last van zijn keel en belt zijn
moeder. Cristina zorgt er vervolgens voor dat opa en oma hem rond kwart over elf naar de dokter brengen. Ondertussen vermaken Marcos en ik ons in de speelkamer beneden, waar het lekker koel is.
De rest van de middag zwemmen we en houden we na de lunch siësta. Althans, Marcos slaapt en Lucas komt na twintig minuten al naar beneden waar ik op de bank lig. Helaas vertelt Michelle, de
Nederlandse au pair, dat ze toch niet kan komen om te zwemmen, zoals we hadden afgesproken. Misschien morgen dan, of een andere dag.
Als m'n oppastijd er weer op zit, ben ik toch echt wel heel moe, dus lig ik tot kwart over vijf op bed. Wakker worden is geen pretje hier, dat merk ik al gauw. Het is heet en ik ben nog slaperig.
Even komt de heimwee terug, maar gelukkig weet ik een oplossing: zwemmen! De beste vriendin van Cristina en haar twee zoons zijn er ook. We houden een wedstrijd badminton en, natuurlijk, team
Holland (Lucas en ik) wint van Spanje en Argentinië.
Heerlijk relaxen tussen vier en bedtijd. Ik zit lekker in de schaduw en kom in contact met de Nederlandse zomer au pairs. We maken een groepsapp en het blijkt dat ik een meisje al ken van de
informatiedag in februari. Iemand kent ook een meisje uit Woerden en ze kennen het Minkema college. Deze herkenning vind ik wel fijn en doet me goed.
Cristina vraagt of ik mee ga naar spinning class. Uhm ja leuk! Het is warm en ik ben moe en eigenlijk ook wel lui, maar ja dat durf ik natuurlijk niet te zeggen. Tuurlijk ga ik mee! We beginnen om
tien over acht en starten om negen uur met een cooling down. Na vijf minuten ben ik al dood, maar ja, ik laat me niet kennen. Ze had me nog gewaarschuwd; de lerares van vanavond is een pittige
tante. Dat merk ik. Ze schreeuwt als een malle en komt naar je toe als je het niet goed doet. Waarom zitten we ook alweer vooraan? Met hoofdpijn en trillende beentjes gaan we weer naar huis. Tijd
voor meat balls in tomato sauce and a salad en daarna om half twaalf Skypen en naar bedje.
DONDERDAG 2 JULI
Happy birthday to papa Carlos! Hij is alleen al lang de deur uit als ik wakker word. Lucas slaapt nog/weer, dus ik ontbijt met Marcos. Daarna wordt Lucas wakker (Marcos maakt hem wakker waar ik
niet zo blij mee ben, omdat hij nog ziekjes is) en spelen we memory van Cars. Lucas wint, Marcos wordt tweede en helaas moet er ook een verliezer zijn en dat ben ik haha. Hierna zet ik de kindjes
aan het werk. Ze maken allebei een mooie kaart voor papa.
Opvallende dingen:
- Waarom terugschakelen als je ook in z'n vijf over een rotonde kan?
- Waarom klagen we in Nederland over onnodig links rijden?
- Waarom moet alles zo hard (praten, televisie, spelletjes)?
- Wind is niet zomaar wind in Spanje. Het is meestal niet je vriend, zo vies warm.
- IEDEREEN geef je twee zoenen. Ook al ken je diegene niet. Awkward handshake moments alert.
Welcome to Madrid
30 jun. 2015
🇪🇸
vanuit Spanje
MAANDAG 29 JUNI
'Ladies and gentlemen, I have not so good news.' Met deze woorden van de piloot begin ik mijn reis naar Madrid. Wat blijkt, er is een raampje in de cockpit dat niet op slot kan. Het gaat ongeveer een kwartiertje duren. Helaas, na een kwartier krijgen we te horen dat het toch niet een twee drie op te lossen valt. 'It will take half an hour to fix it.' Als troost krijgen we een bekertje water en een koekje.
Uiteindelijk gaan we om half negen de lucht in. Gelukkig heb ik op de heenweg op het nieuws gehoord dat er in Boston een vliegtuig is neergestort, wat me helemaal niet nog nerveuzer maakt. Ik heb
het gevoel dat ik ter plekke vliegangst ontwikkel.
De vlucht verloopt verder rustig. We krijgen een lekker broodje met kip en mosterd. Naast me zit een Spanjaard en een Koreaan/ Chinees (denk ik); wat hij opschrijft in z'n schriftje is voor mij in
ieder geval een heel kunstwerk van tekens. Mijn stoel bevindt zich bijna achteraan, naast het gangpad. Af en toe even de benen strekken dus. Nog een koekje en we gaan alweer bijna landen.
Ik loop het vliegtuig uit en bam, daar is de hitte. Het is kwart voor elf en nu al 32 graden. Gauw heb ik m'n koffer gevonden en ik hoef niet veel verder te lopen, want zie gelijk mijn gastfamilie
staan. Lucas (9) en Marcos (6) dragen hun voetbalshirt van Atletico Madrid, zoals afgesproken. Tijd om naar mijn nieuwe thuis te gaan. Een mega huis, leuk ingericht en met een slaap- en badkamer
alleen voor mij. De moeder laat met trots haar inloopkast zien en gelijk heeft ze. Papa Carlos gaat naar z'n werk en ik eet met de kids een wrap met kaas en spek gemaakt door mams. Is dit de lunch
vraag ik mezelf af. Nee, nadat we gezwommen hebben, bereidt Cristina voor ons tonijn met groente (soort spinazie?). Als toetje een appel of yoghurt. Het is dan drie uur 's middags.
De hitte wordt me tijdens het eten bijna te veel, maar gelukkig is het tijd voor siësta. De kids moeten verplicht een uur naar bed. Of ze nou willen of niet. Voor mij een mooi moment om even alles
te verwerken op m'n kamertje en ook even te gaan liggen. Hierna gaan we zwemmen en naar de Aldi om eten te kopen dat ik ken. Op de terugweg rijden we langs oma die dichtbij ons woont. Een aardige
vrouw en we spreken af dat we er vrijdag paella komen eten.
Rond half acht komt Carlos terug van z'n werk. Cristina gaat naar de sportschool en hij gaat beneden in de kelder even sporten. Ik word al niet goed aan het idee om bij een temperatuur van veertig
graden te gaan sporten. Ik ga lekker bij het zwembad zitten en laat op Skype de tuin zien aan Pim en m'n vader. Om half tien gaat Carlos een omelet met aardappels maken, 'typical Spanish'. Ik kijk
hoe hij het klaarmaakt en schrijf het recept op. Om kwart over tien gaan we aan tafel en daarna wil ik nog maar een ding; douchen en slapen. Het is half twaalf als ik eindelijk lig, de rest zit nog
beneden. Volgens mij hoor ik rond half een dat ze ook naar bed gaan.
DINSDAG 30 JUNI
Carlos werkt van zeven tot zeven en is dus al de deur uit als mijn wekker om half negen gaat. Cristina rijdt net weg met de auto als ik beneden kom. Ik ben dus alleen met de kids tot vier uur. Dan
komt ze weer thuis. Als ontbijt eten we plakkerige fabriekscroissants met smaakloze kaas. Verder heb ik nog en soort crackertje met suiker. Het valt als een blok in m'n maag, want ben een paar uren
daarna er nog misselijk van. Ik weet niet of ik nou wel of geen honger heb. Een ding weet ik wel zeker, ik krijg geen hap door mijn keel. Mijn lichaam is dit duidelijk niet gewend.
Het gaat vast wel goedkomen. Ik moet gewoon heel erg wennen.
Opvallende dingen:
- Hoe kun je als het zo warm is in godsnaam gaan hardlopen of wielrennen?
- Airco in je huis hebben en het op het heetst van de dag niet aanzetten. Hoe dan?
- Waar zijn de kleine of oude auto's gebleven?
- Spaanse kinderen zijn dol op minions (Lucas zingt de hele dag 'bananabanananaaaaaa').
- Er gaan vanuit deze wijk maar vier bussen per dag naar Madrid.
- Zodra je alleen bent, ver weg van huis, weet je hoe fijn het thuis eigenlijk is.
- Niks kunnen doen (letterlijk door de hitte) is (nog) niks voor mij.
Welkom op mijn Reislog!
28 mei 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Marleen
