DONDERDAG 2 JULI
Nadat de kaarten voor Carlos af zijn, spelen we kwartet. Het eindigt alleen met een jammerende Marcos die niet tegen zijn verlies kan. Als we tv aan het kijken zijn, komt Carlos opeens thuis. We
geven hem de kaarten en na een kop koffie vertrekt hij weer. Tijd om te zwemmen, again.
Als lunch warm ik de meat balls in tomato sauce op en maak ik kruimel (kruimel kruimel kruimel) gebakken aardappels. Lucas zou om kwart over een terugkomen van de buurjongen, maar is er om kwart
voor twee nog niet. Hij reageert ook niet als ik hem roep. Geërgerd ga ik vast eten met Marcos, die honger heeft, moe is, geen Engels spreekt en ontzettend humeurig is. Gelukkig komt Lucas thuis
als ik hem voor de zoveelste keer roep. Tijd voor siësta. Rust. Dat is de bedoeling tenminste. Lucas komt twee keer in een kwartier m'n kamer in om te vragen of hij met de buurjongen mag spelen.
Uiteindelijk ga ik maar m'n bed uit, slapen lukt nu toch niet meer. Als Lucas weg is en Marcos slaapt, heb ik wel even de tijd om beneden te chillen.
Het lijkt me leuk om iets te bakken voor Michelle, die vandaag jarig is en langskomt. Ik besluit om een cake in a mug te maken, maar i.p.v cacao gebruik ik chocolademelkpoeder van Nestlé. Verder
heb ik geen bakpoeder en weet ik niet of ik wel bloem gebruik of dat het iets anders is. 1,5 minuut in de magnetron en het is een taaie massa. Hup de prullenbak in. Jammer maar helaas. Volgende
keer beter. Dan maar een kopje thee drinken.
Cristina komt thuis en vertelt me dat de opgezochte vliegtickets voor Pim goed zijn. Gelijk boek ik dus en dan is het echt geregeld! Pim komtvan vrijdag 17 juli t/m dinsdag 21 julibij me langs. Het
lijkt me super om te laten zien hoe ik hier leef en natuurlijk ook om hem een hele dikke knuffel te geven.
Rond half vijf halen we Michelle op bij het busstation in Villanueva de la Cañada en rijden we weer naar huis. We zwemmen en zonnen, maar vooral kunnen we allebei ons ei kwijt, in het Nederlands.
Het blijkt dat ze precies hetzelfde voelt en denkt over het au pair zijn. Dat ze eigenlijk ook in het vlietuig dacht waar ben ik aan begonnen en kan ik nu niet nog uitstappen. Nu gaat het wel wat
beter, maar het eten is voor ons allebei nog wel een probleempje. Zij heeft dan ook nog eens de pech dat haar kinderen allergisch zijn voor lactose en de ouders op dieet zijn.
Omdat oma om zeven uur komt oppassen en Cristina en Carlos naar een concert gaan, besluiten we om met de bus naar Villanueva de la cañada te gaan en daar wat te gaan eten. De bussen in mijn wijk
zijn echt drama. Pas om kwart over negen komt er een bus in de goede richting en de bus terug moeten we rond half elf alweer hebben. Daarom besluiten we om naar de Burger King te gaan. We kunnen
allebei wel een vette hap gebruiken en het is lekker snel en vertrouwd. We besluiten om het op te eten op een bankje vlakbij het busstation.
Wanneer we klaar zijn met eten, kijken we welke bus we allebei moeten nemen. Michelle bus 627 richting Moncloa om kwart over tien en ik bus 626 richting la Raya del Palancar om half elf. Het
probleem met deze 626 is alleen dat hij alleen naar la Raya gaat (waar ik heen moet) als er bij de tijd een sterretje staat. Dat is dus alleen nog maar om half elf. Als deze niet komt, ben ik dus
de Sjaak. Michelles bus is er op tijd, dus moet ik een kwartiertje alleen wachten. Om half elf is er nog geen 626, maar wel een 627. Gauw vraag ik aan twee jongens waar ik dan heen moet, maar ze
kunnen geen antwoord geven, omdat ze in deze bus moeten stappen. Dan nog maar wachten. Eindelijk, om tien over half komt 626 aanrijden. Ik vraag nog even of hij naar la Raya gaat. Nee zegt hij.
Oh, waar moet ik dan heen? Hij maakt enkele gebaren en dan rijdt hij weg. Dan vind ik het niet meer leuk, omdat dat waarschijnlijk de laatste bus was die ik kon nemen. Ik heb nog geen
internetkaart, ik spreek geen Spaans, mijn gastouders zijn er niet en het begint donker te worden. Dan zie ik een jonge vrouw met een dochtertje van ongeveer zes jaar uit de Burger King lopen.
Hakkelig vraag ik of zij misschien meer weet. Gelukkig spreekt ze redelijk goed Engels en uiteindelijk zegt ze dat ik bij haar in de auto kan stappen en dat ze me wel thuis brengt. Ik weet niet
wat ik moet zeggen, stap in en zit er een beetje krampachtig. Ik ben deze vrouw heel dankbaar. Ze zegt dat ze me haar nummer wel wil geven, voor als er weer zo iets gebeurt of als er iets is met
mijn gastgezin. Ik vind het heel lief, maar wil het liefst zo snel mogelijk naar binnen, dus uiteindelijk zeg ik nog hoe ik heet en dan rijdt ze weg. Thuis snapt oma er natuurlijk niks van, want
ze spreekt geen Engels. Ik probeer het uit te leggen aan Lucas, maar nu wil ik heel graag in het Nederlands mijn verhaal kwijt kunnen. Gelukkig is Pim nog wakker en zodra ik een woord zeg, rollen
de tranen over m´n wangen. De spanning van de hele week komnt er uit. Gelukkig weet hij me op te vrolijken, waardoor ik nog met enige moeite de kids naar bed krijg en zelf ook uiteindelijk in
slaap val. ´s Nachts word ik nog zo´n vijf keer wakker, omdat Carlos en Cristina om half twee nog steeds niet thuis zijn. Lekker dan. Volgens mij zijn ze eindelijk rond half drie thuis. Nu eerst
maar gauw slapen.
VRIJDAG 3 JULI
Ik sta iets eerder op om te vertellen wat er is gebeurd gisteravond. Ik word weer emotioneel, maar ze steunt me heel erg en belooft me dat ik nooit meer met bus 626 moet gaan. Als ik ergens heen
wil, zorgt ze dat iemand me naar bus 627 brengt. Als ze eenmaal op haar werk is stuurt ze me nog een lief whatsappje: ´Are you better? Do not worry, the next time we meet in our meet point. Have
a good day and enjoy the paella.´
De kids en ik maken de hele ochtend poppetjes van vilt. Lucas een vos, Marcos een aapje en ik een panda. Om een uur moeten we opeens haasten, want we gaan bij opa en oma paella eten. We kunnen te
voet en de kinderen wijzen me de weg, al vraag ik me wel een paar keer af of ze de weg nou echt weten. Ze hebben duidelijk honger en het is natuurlijk ook erg warm. Finally, komen we aan en nemen
we eerst maar eens een duik. Wanneer we dan eindelijk om drie uur aan tafel gaan, komt Cristina ook net aanlopen. De paella is HEERLIJK. Ik had niet verwacht dat het zo lekker is. Deze paella is
trouwens met kip en niet met zeevruchten. Na twee keer opgeschept te hebben, zit ik echt nokkie vol. Tijd voor siësta; Lucas en opa naar bed, oma, Cristina en Marcos spelen memory en ik lees voor
het eerst dat ik hier ben twee hoofdstukken. Om zeven uur zijn we weer thuis en neem ik even wat tijd voor mezelf in mijn kamer en douche ik even.
Ik krijg best wel trek. Niet heel gek, want het is inmiddel al half tien. Ik hoor alleen geen geluiden die er op wijzen dat er gekookt wordt. Dan komt Cristina opeens naar me toe en zegt dat we nu
weg gaan om uit eten te gaan... Oke, gelukkig heb ik mijn jurk aan en ben ik al gedoucht, maar het was fijn geweest als ze me het iets eerder hadden verteld. Er gaat ook een vriend van Carlos mee.
We rijden naar een dorpje waarvan ik de naam niet weet een stukje verdr boven in de bergen. Het is een tapasrestaurant met vis; prima eten en het is er heel gezellig. Om kwart over een zijn we
thuis en gaan we gelijk naar bed.
ZATERDAG 4 JULI
Heerlijk kan ik blijven liggen als ik om kwart over negen wakker word. Na m´n ontbijt koop ik een kaart voor mijn telefoon en gaan we daarna boodschappen doen. Dan moeten we opeens haasten, want ik
heb om een uur afgesproken in Madrid met drie andere au pairs, waarvan twee uit Nederland. Uiteindelijk ben ik er om twee uur en kan ik zo aanschuiven aan het tafeltje waar ze al op me zitten te
wachten. We lunchen in Casa de Mingo, waar we een kip, tortilla (omelet) en salade bestellen. Het smaakt prima en het lijkt alsof we elkaar al heel lang kennen.
Na de lunch lopen we richting het Royal Palace en daarna door naar Plaza del Sol, waar heel veel winkels en mensen zijn. Hier nemen we de metro richting het park Retiro. Het is er adembenemend mooi
en het lijkt net alsof je niet in een grote stad bent. We maken wat foto´s en daarna zitten we tot zes uur in de schaduw op het gras uit te rusten. Daarna ontmoeten we nog een andere au pair uit
Duitsland die met ons naar de Gay Parade gaat. Het is een en al gekte op straat. Zoveel mensen! Geweldig om te zien! We drinken wat op een terrasje en dan is het alweer acht uur. Eigenlijk heb ik
afgesproken om met mijn gastgezin naar de Parade te gaan, maar zij zijn er pas om acht uur en ik ben doodop. Daarom ga ik met de bus naar huis. Opa haalt me op bij het busstation in Villanueva de
la Cañada en brengt me thuis. Ik douche, eet een appel en dan is mijn batterij helemaal op. Ik denk dat ik oververmoeid ben, want met hoofdpijn en een misselijk gevoel stap ik uiteindelijk om elf
uur mijn bedje in. Sueño profundo (slaap lekker)
ZATERDAG 5 JULI
Ondanks de mug die me om half acht wakker zoemt, heb ik goed geslapen. Ik begin met het maken van het deeg voor de appeltaart. Er is alleen roomboter, dus het deeg is super zacht en ik ben benieuwd
of het wel gaat lukken zo. Donderdag vroeg Cristina aan Michelle (Nederlandse au pair) of ze vandaag zou willen komen barbecuëen, helaas kan ze niet, dus vraag ik of een andere au pair kan komen.
Ik ben vrij verbaasd als ze zegt dat zondag niet de juiste dag is. Het is alleen voor familie en niet voor andere au pairs. Oké? Donderdag nodigde je er zelf nog een uit, maar oké, prima dan
misschien een andere keer.
Daarna begint ze te vertellen over de komst van Pim. We kunnen voor dertig euro in een hotel overnachten van zaterdag op zondag, dan is hij zondag gelijk dichtbij het vliegveld. Uhm.. Ik heb je een
foto laten zien van de vliegticket. Hij gaatop dinsdagterug naar huis? Mijn blog is geen plek om te zeuren en klagen en daarom ga ik niet uitgebreid vertellen wat er daarna gebeurt. Het komt er op
neer dat ze tegen me uit valt op een manier die ik niet gewend ben uit Nederland en dus ook niet kan hendelen. Na een paar woorden te hebben uitgewisseld loop ik in paniek en verdrietig naar mijn
kamer waar ik de situatie met wat mensen thuis bespreek. Na een ongeveer een uur vraagt Cristina of ik beneden wil komen voor een gesprek met hen en een vriendin die heel goed Engels spreekt. We
praten het een beetje uit, maar toch voel ik me niet heel veel beter. De appeltaart laat ik maar even zitten voor vandaag en verder zit ik er wat vermoeid en nogal emotioneel bij tijdens de
barbecue.
Op dit moment weet ik het allemaal niet zo goed en wil ik eigenlijk het liefst maar een ding. Op de een of andere manier durf ik het niet goed te zeggen, maar ik heb zoveel heimwee dat ik nu niet
weet of ik in staat ben om nog vijf weken bij dit gezin te wonen. Het is gewoon ontzettend lastig, aangezien ik er zelf voor heb gekozen om dit te gaan doen en ik er ontzettend naar uit heb
gekeken. Ik geef mezelf nog een week en ik hoop echt dat ik mijn draai ga vinden hier. Deze kans krijg ik natuurlijk maar een keer.
Opvallende dingen:
- Gek hè dat je kind strontvervelend is en om de vijf minuten huilt als het om half elf 's avonds nog niet gegeten heeft en elke dag laat naar bed gaat?
- Niemand doet z'n knipperlicht aan bij het verlaten van een rotonde.
- 'het is minder dan een minuut lopen' betekent in Spanje 'het is vijf minuten lopen'. Dichtbij betekent ver weg en ver weg betekent heel ver weg.
- Honden leven hier in de tuin, dus als je 's nachts in bed ligt, heb je nog wel eens kan op een honden concert.
- Liften is in deze omgeving heel normaal, omdat de bussen nog niet optimaal zijn.
- Een bushalte langs de snelweg??
